قل لَّا "أَسْأَلُکُمْ " عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا "الْمَوَدَّةَ " فِی الْقُرْبَی

ذَلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی وَمَن یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ . الشوری آیه : 23

ترجمه آیت الله مشکینی ره
این همان چیزی است که خداوند، آن بندگان خود را که ایمان آورده و عمل‏های شایسته کرده‏اند بدان بشارت می‏دهد. بگو: از شما در مقابل این ( ابلاغ رسالت خود) جز محبت (قلبی و عملی) درباره خویشاوندانم مزدی نمی‏طلبم، و هر کس کار نیکی انجام دهد (بر این محبت بیفزاید) ما برایش در آن، نیکی می‏افزاییم (بر پاداش طبیعیش حد اقل ده برابر اضافه می‏کنیم)، حقّا که خداوند آمرزنده و شکرگزار است

در فضائل الصحابه از سعید بن جبیر از عامر نقل شده: 
هنگامی که آیه" قُلْ‏ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی‏" نازل شد اصحاب عرض کردند ای رسول خدا! خویشاوندان تو که مودت آنها بر ما واجب است کیانند؟ 
فرمود: علی و فاطمه و دو فرزند آن دو، این سخن را سه بار تکرار فرمود

تفسیر مجمع البیان:
ذَلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَات
این فزون‏بخشی بزرگ خداست که ذات پاک او به وسیله آن، به بندگان توحیدگرا و شایسته‏کردارش نوید می‏دهد تا در زندگی هماره برای رسیدن به آن، لحظه‏شماری کنند و بکوشند و بی‏صبرانه در انتظار آن باشند.
پاره‏ای واژه «یبشّر» را با تشدید و برخی بدون تشدید خوانده‏اند که در صورت نخست نشانگر نوید بسیار و نعمت‏های بی‏شمار است، و در صورت دوّم بشارتگر نعمت‏های کوچک و بزرگ.
در ادامه آیه مورد بحث روی سخن را به پیامبر گرامی نموده و می‏فرماید:
قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی‏
هان ای پیامبر! بگو: در برابر رساندن پیام خدا بر شما بندگانش هیچ پاداشی از شما درخواست نمی‏کنم مگر دوست داشتن نزدیکانم، بنابراین در برابر رسالت من به نزدیکانم محبت ورزید.
از دیدگاه گروهی از مفسّران ژرفنگر و اندیشمند از جمله «سعیدبن جبیر» و... نیز سه امام گرانمایه حضرت سجّاد و حضرت باقر و صادق آورده‏اند که منظور آیه شریفه این است که: هان ای پیامبر! به مردم توحیدگرا بگو: ای مردم! من در برابر رسالت و پیام‏رسانی خویش هیچ پاداشی از شما نمی‏خواهم جز دوست داشتن خاندان و نزدیکانم، از این رو هر محبت و مهری که می‏خواهید نثار من کنید، همه را نثار خاندان و فرزندانم نمایید.
در شأن نزول و داستان فرود آیه مورد بحث آورده‏اند که: پس از فرود این آیه شریفه، پیامبر آن را بر مردم تلاوت کرد و آنان پرسیدند: ای پیامبر خدا! این کسانی که خدا به ما فرمان می‏دهد تا آنان را دوست بداریم چه کسانی هستند؟ پیامبر فرمود: علی و فاطمه و فرزندان آنان که درود بر همگی آنان باد. لمّا نزلت قل لا اسألکم علیه اجراً الاّ المودة فی‏القربی، قالوا: یا رسول الله! من هؤلا الذین امرنا الله بمودتهم؟ قال:(ص) علّی و فاطمه و ولدهما
و نیز آورده‏اند که آن حضرت فرمود:
خدا پیامبران را از درختان گوناگون و ریشه‏های مختلف آفرید، امّا من و علی(ع) را از یک ریشه و یک درخت. من پایه و اساس آن درخت تناور هستم، و علی شاخه آن؛ فاطمه(ع) باعث باروری آن می‏باشد، و حسن و حسین، دو نور دیده‏ام میوه‏های آن، و دوستداران و رهروان راه توحیدی ما برگ‏های سرسبز و پرطراوت آن؛ از این رو هرکس به شاخه‏ای از شاخه‏های این درخت چنگ اندازد و بدان بپیوندد نجات می‏یابد و در دنیا و آخرت رستگار می‏گردد و هرکس از آن انحراف جوید، سقوط می‏کند و نابود می‏گردد، آن‏گاه فرمود: هان ای مردم! اگر بنده‏ای از بندگان خدا در میان «مروه» و «صفا» هزار سال، و باز هم هزار سال و دگرباره هزار سال خدا را عبادت کند، به گونه‏ای که بسان مشک کهنه و فرسوده شود، امّا محبت ما خاندان و رسالت را نداشته باشد، خدا او را به صورت در آتش خواهد افکند؛ و آن‏گاه به تلاوت این آیه پرداخت که: قل لا اسألکم...